اثر نوع بازخورد خود کنترلی بر عملکرد و یادگیری تکلیف زمان بندی متوالی

هدف از تحقیق حاضر مقایسه انواع بازخورد خودکنترلی از نظر تأثیر بر عملکرد و یادگیری تکلیف زمان بندی متوالی بود. بدین منظور 60 دانشجوی دختر و پسر رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی با دامنه سنی 24-20 سال به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی در پنج گروه 12 نفری قرار گرفتند. دو گروه به عنوان گروه های خودکنترل محدود و نامحدود در نظر گرفته شد. دو گروه (جفت شده و جفت شده خودکنترل) با گروه خودکنترل نامحدود جفت شدند. شرکت کننده ها در گروه جفت شده، برنامه بازخورد همتاهای خودکنترل خود را نسخه برداری کردند. برای شرکت کننده های گروه جفت شده خودکنترل، تعداد فرصت های بازخورد مشابه با همتاهای خودکنترل فراهم شد، اما زمان دریافت بازخورد را خود کنترل می کردند. گروه پنجم نیز با گروه خودکنترل محدود جفت شده بود. تکلیف شامل فشردن چهار کلید متوالی با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. آزمایش در سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال اجرا شد. در مرحله اکتساب و یادداری سه الگوی حرکتی با سه زمان بندی کل به طور تصادفی نمایش داده می شد. مرحله یادداری از دو آزمون یادداری فوری (10 دقیقه پس از مرحله اکتساب) و تأخیری (24 ساعت پس از مرحله اکتساب) تشکیل شد. مرحله انتقال نیز 10 دقیقه پس از آزمون یادداری تأخیری و با الگو و زمان بندی مطلق جدید اجرا شد. نتایج این تحقیق بر خلاف تحقیقات پیشین، اثر سودمند بازخورد خود کنترلی محدود را بر یادگیری زمان بندی نسبی در مقایسه با زمان بندی مطلق، تأیید نکرد (05/0<p ). از طرفی این نتایج با فرضیه جدایی فرایند های مسئول ایجاد برنامه و تعیین پارامتر (شی و ولف، 2005) منطبق نیست، زیرا یافته های این تحقیق در رابطه با نوع بازخورد خودکنترلی و یادگیری این دو متغیر اثر معنی داری نشان نداد.